środa, 14 marca 2012

Być superbohaterem.

Już ze wspomnień...

W tym roku pierwszy raz byłam wolontariuszką w Szlachetnej Paczce.

Pierwszy etap to docieranie do potrzebujących rodzin. Tutaj zderzyłam się z biedą, niedolą i niesprawiedliwością. Zmagałam się z własną bezsilnością i buntem przeciwko światu.
Odwiedzając rodziny widziałam bogactwo Miłości, mieszkającej w małej rozsypującej się chatce. W chatce gdzie nie było pięknych zasłon, komputera czy wygodnych foteli. Było ciepło bliskości i wielka pokora, wyuczona trudną codziennością.

Drugi etap to szukanie darczyńców, czyli ludzi o wielkich sercach, którzy chcą przygotować paczkę na Boże Narodzenie dla potrzebującej rodziny.
Pamiętam ten poranek, dzień przed zakończeniem całej akcji, kiedy tracąc nadzieję na pomoc dla "mojej drugiej rodziny" zadzwonił telefon. To był on. Mój drugi darczyńca. Szybko zadzwoniłam do mojego lidera wykrzykując: "Jest! Jest darczyńca dla mojej rodziny!"  Na drugi dzień popędziłam do magazynu. Są! Są! Paczki dla mojej rodziny! Wszystkie dla nich? Tak pięknie zapakowane w świąteczny papier, z wielkimi kokardami. Z trudem zmieściłam je do auta. Niektórzy (chyba nauką lat poprzednich) zorganizowali większe auta. Rety dostawczak?! Tylko do jednej rodziny?!
Wtedy uwierzyłam w ludzi. W dobroć, w to, że dzisiaj też się pomaga. Z czystego serca.
Właśnie wtedy dostałam skrzydeł.

Najpiękniejsze były oczy. Oczy pełne radości i niedowierzania, kiedy spracowane, zmarznięte dłonie otwierały wielkie pudełka. Ileż dziecięcych okrzyków i radosnych uniesień ! Jakże pięknie jest przywracać wiarę w ludzi, pokazać, że ludzki los nie jest obojętny, że potrafimy się jeszcze dzielić. 

Na dnie ostatniego pudełka była kartka. Ciepłe, serdeczne życzenia świąteczne i bon na opał, której tej zimy miało zabraknąć.

To był mój najpiękniejszy prezent na Boże Narodzenie.

7 komentarzy:

  1. To stara prawda, że pomagając innym obdarowujemy też siebie. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że radość i satysfakcja z działania dla innych, to najpiękniejsze prezenty jakie możemy dostać i jedyne wartościowe. Mój Tato też bierze udział w Szlachetnej Paczce, od dwóch lat - jako darczyńca. Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  2. Piękne doświadczenie! Gratulacje:)

    OdpowiedzUsuń
  3. piękny gest!
    cudowna pomoc!
    oby więcej takich ludzi.

    OdpowiedzUsuń
  4. witaj Dakola :) zgadzam się z Tobą, że nie do opisania i nie do opowiedzenia są emocje jakie towarzyszą gdy się pomaga komuś kto tego potrzebuje, od 8 lat jestem wolontariuszką w Wolontariacie św. Eliasza, pomagamy codziennie...mamy podopiecznych w domach, przychodzimy do 2 krakowskich szpitali, do domów dziecka...gdzie się nie obejrzysz jest ktoś kto potrzebuje pomocy a z drugiej strony ktoś, kto chce i MOŻE pomóc...a dostawczak by się przydał na zapakowanie "CZASU" jaki poświęcamy :) :) od dziecka wiedziałam, co chcę robic: POMAGAĆ...i robię to :) :) pozdrawiam i słońca życzę!!

    OdpowiedzUsuń
  5. Kochana, pozdrów Luka! Co do rozważań kto gorzej znosi to ja do tej pory mam coś na kształt wyrzutów sumienia... (poza tym, że jestem przekonana, że to dla ich dobra)! Taki los odpowiedzialnych właścicieli :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Brawo !!!! Kochasz zwierzeta, pomagasz potrzebujacym, robisz cudenka....zanim zajrze do starszych postow wpisze sie na liste obserwujacych, bo to zostawianie na jutro....Milo mi ze Cie spotkalam .

    OdpowiedzUsuń

Miło mi, że tu kliknąłeś!